Trener był wściekły widząc
bijących się Reusa i Kehla.
-Który pierwszy zaczął?-
zapytał gdy już udało się mu rozdzielić Marco i Sebastiana.
-Sebastian- rzucił wściekły
Marco, a Mario mu przytaknął.
-Sebastian- trener zwrócił
się w stronę Kehla.- O co poszło?- Kehl milczał jak zaklęty.
-Sebastian nazwał Maję
dziwką.- wypalił w końcu Mario.
-Porozmawiajcie o tym na
spokojnie chłopacy.- zadecydował trener.
-Nie mam mu nic do
powiedzenia.- stwierdził Marco i wyszedł.
-Ja też nie mam nic do
powiedzenia, ani jemu ani tej dziwce.
-Sebastian! Za karę nie grasz
w meczu z Bayernem!- zdenerwował się trener i wyszedł.
Chwilę później dołączyli do
nas nasi chłopcy.
-Majeczko, nie płacz!- Marco
natychmiast do niej podbiegł i przytulił mocno.
-Jak mam nie płakać?!- wychlipała.
-Maja, nie przejmuj się nim.-
wtrąciłam. Maja jeszcze bardziej się rozpłakała.
-Zostawmy ich samych.-
zadecydował Moritz i pociągnął mnie za rękę. Doszliśmy nad małą rzekę.
Siedzieliśmy nad brzegiem w całkowitej ciszy. Po jakiś 5 minutach Moritz się
odezwał:
-Wiesz co? Tak myślałem
ostatnio że tragedia poprzedza szczęście.
-Na przykład?
-Wypadek twoich
rodziców…-zająknął się, a do moich oczu napłynęły łzy.-Ale gdyby nie on, nigdy
byś nie przyjechała do Monachium, nie zaczęła studiów…Gdyby Mitchell nie
zdradził Cię z tamtą dziewczyną- zaczęłam płakać na myśl o tym.- Nie bylibyśmy
razem.- dokończył.-Nie płacz kochanie.- dodał i starł łzy z mojego policzka.
-Wiesz, że Cię kocham?
-zapytałam wtulając się w jego silne ramiona.
-No coś tam słyszałem parę razy-
zaśmiał się.
-To teraz już wiesz-
uśmiechnęłam się lekko i pocałowałam Go.
Siedzieliśmy tak razem,
wtuleni w siebie, dopóki nie zrobiło się ciemno.
-Nic, chodź, wracamy już.
-No dobrze kochanie.-
złapałam Go za rękę i udaliśmy się w kierunku mojego i Mai mieszkania.
W całym domu było cicho i
ciemno. Zdziwiłam się. Weszłam do kuchni. Na blacie leżała karteczka od Mai:
„Jestem u Marco, wrócę jutro nie martw się. Buziaki,
Maja”
-No i co? Wiesz już coś?-
zapytał Moritz wchodząc do kuchni.
-Tak, są u Marco.
-To dobrze.- zaśmiał się
–Papużki nierozłączki.
Odwzajemniłam uśmiech.
-Wiesz co? Idź włącz jakiś
fajny film a ja pójdę się przebrać.
-Spoko.- pobiegłam na górę i
5 minut później wróciłam ubrana w spodnie dresowe i bluzę z logiem BVB.
-Jaką ty masz ładną
bluzę…-westchnął Moritz.
-No wiem- uśmiechnęłam się.-Edward
Nożycoręki? – zapytałam spoglądając na ekran telewizora.
-No. Uwielbiam Burtona.
Usiadłam na kanapie a Mo
włączył film. Mniej więcej pod koniec filmu na górze zadzwonił mój telefon.
Szybko zerwałam się i pobiegłam by odebrać.
‘rozmowa’
-Halo, czy rozmawiam z panią Nicole Neumayer?
-Tak, to ja. O co chodzi?
-Jest pani zapisana w dokumentach pana Mitchella Lange
jako numer kontaktowy w razie trafienia do szpitala.
-O boże, co się stało?- zapytałam przerażona.
-Przykro mi, ale to nie jest rozmowa na telefon. Kiedy
mogłaby pani pojawić się w szpitalu?
-Jeszcze dzisiaj, za około 40 minut.
-Dobrze. Proszę szukać pana Wagnera. Do widzenia.
-Do widzenia.
Rzuciłam telefon na łóżko i
ukryłam twarz w dłoniach. Po chwili stwierdziłam że jeżeli chcę jeszcze dzisiaj
dojechać, to musze się zacząć szykować. Zbiegłam na dół, starając się żeby
Moritz niczego nie zauważył w moim zachowaniu. Film się skończył na szczęście.
-Zostać z Tobą na noc?
-Nie nie trzeba.
-No dobrze. Pa kochanie-
pożegnał się i wyszedł. Pobiegłam się szybko przebrać i pojechałam do szpitala.
-Dzień dobry, pani Neumayer?
-Tak to ja.- Weszłam do
gabinetu wskazanego mi przez pielęgniarki.- Więc co się dzieje z Mitchellem?-
zapytałam siadając na krześle naprzeciw lekarza.
-Nie będę owijać w bawełnę.
Pan Lange jest bardzo słaby, a rak zaatakował z podwojoną siłą…
-Czyli niedługo umrze?
-Tak. Szybciej niż się
spodziewaliśmy.
-Mogę go odwiedzić?-
zapytałam ze łzami w oczach.
-Tak, zaprowadzę panią.
Weszłam do Sali w której
leżał Mitch. Jego twarz była równie blada jak biała pościel na której leżał.
-Nicole? Co ty tu robisz?
-Przyszłam Cię odwiedzić.
-Po co? I tak niedługo umrę.
Marnujesz swój czas.
-Nie mów tak! Dobrze wiesz że
jesteś dla mnie nadal ważny!- złapałam Go za rękę. Siedziałam tak z Nim całą
noc, aż usnęliśmy, wspominając cztery wspólne lata.
Obudziłam się rano z głową na
łóżku Mitcha. Wszystko mnie bolało od spania na krześle. Spojrzałam na mój telefon.
10 nieodebranych połączeń od Mai i dwa razy tyle od Moritza. Ogłupieli czy co?
Napisałam krótkiego smsa do
Mai że nic mi nie jest, bo pewnie się martwiła jak cholera.
Czekałam aż Mitch się obudzi.
Usłyszałam dziwne dźwięki dochodzące z aparatury do której był podłączony.
Pobiegłam po lekarza. Pielęgniarka wyprowadziła mnie z Sali. Po 15 minutach
które dłużyły się w nieskończoność, lekarz wyszedł z Sali.
-I co z nim, doktorze?
-Bardzo mi przykro. Pan Lange
nie żyje.
-Nie!- rzuciłam się i
chciałam pobiec do Jego Sali, złapać Go za rękę, usłyszeć śmiech, ale lekarz
mnie powstrzymał.
-Nic już pani nie zrobi.
Proszę lepiej iść do domu.
Opuściłam szpital, cała w
łzach. Nie mogłam się pogodzić z myślą że Mitchell nie żyje.
Większość myśli, że jeżeli
już nie byliśmy razem, to nie powinien
mnie obchodzić. Ale on nadal był dla
mnie ważny. Weszłam do domu. W salonie czekali już Moritz, Maja i Marco.
-Gdzieś ty była? Martwiliśmy
się!- zaczęła swoją gadkę Maja.
-Nie ważne.
-Dlaczego płaczesz?-
zatroskał się Moritz.
-Zostawcie mnie w spokoju!-
krzyknęłam i pobiegłam do swojego pokoju.
Jakieś 5 minut później
usłyszałam pukanie do drzwi.
-Co się stało?- Maja usiadła
koło mnie i objęła mnie ramieniem.
-To się stało! Mitchell nie
żyje!
-Jj-jak to?!
-Zmarł dzisiaj rano. Byłam u
niego całą noc. Maja nic nie mówiła tylko mnie mocno przytuliła. Zeszłyśmy na
dół, a Maja zrobiła mi herbatę uspokajającą.
-Co się stało?- Marco był
nieustępliwy.
-Jeżeli do cholery tak bardzo
chcesz wiedzieć to Mitchell nie żyje!- wykrzyczałam.
-O boże- powiedział Moritz a
ja wtuliłam się w jego ramiona.- to straszne!